Αναρτήσεις

Το déjà vu του χρυσόψαρου

Ας ξεκινήσουμε λίγο ανορθόδοξα. Έχει δεν έχει 2, 3 βδομάδες που ξαφνικά μου θύμισαν πως έχω κι ένα μπλογκ, παραπονεμένο μάλλον. (Αν ήμουν κανάλι, θα ήμουν τζαστ στην ώρα μου τέτοιον καιρό.) Κι έτσι είπα να βάλω μερικούς χαρακτήρες σε λέξεις, μερικές λέξεις σε προτάσεις, και μερικές προτάσεις σε κείμενο. (Ξέχασες τις παραγράφους!). Α, ναι, ξέχασα να σας συστήσω: εντός παρενθέσεων, μια δεύτερη φωνή ενός εκνευριστικού σχολιαστή που, με όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες, δεν βρήκε τί καλύτερο να κάνει και κρύφτηκε μέσα μου. Θα μου περάσει. (Ευχαριστώ.) Έχει λίγο καιρό που την βρίσκω, γελάω με την ψυχή μου, με τους καταστροφοσεναριολόγους. Είναι μια άγρια φυλή που έχει ξεπηδήσει από τα βάθη της Χαϊβάνας. (Τροπικό δάσος είναι αυτό, που το κατοικούν μονάχα πάντα. Και ως γνωστό τα πάντα… Οκ, μπορεί να μας διαβάσει και κανένας ανήλικος, ποτέ δεν ξέρεις!) Μεγάλη ιδέα έχεις για το μπλογκ μου! Τέλος πάντων.  Τώρα, αυτό το «καταστροφοσεναριολόγος» βγαίνει σε ποικιλία μεγεθών και διαβαθ

Του Έλληνα ο ..τρίκυκλος

Παραδόξως, τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να προσπερνάω θέματα στην πλάκα. Έχω ένα συγγενή στενό, πολύ, που κάποτε μου έλεγε: "Κάνε λιγάκι τον μαλάκα για κάποια πράγματα, άσ’ το να πέσει κάτω!". Και πάντα απαντούσα, παραφράζοντας ένα γνωστό τραγούδι: "Δεν είναι ..καλημέρα.". Και πέρασε ο καιρός, και άρχισα να στέλνω στον διάολο καταστάσεις και πρόσωπα που άρχισαν να με κουράζουν. Το έκανα σε τέτοιο σημείο, που μάλλον ο διάολος τώρα τελευταία πρέπει να έχει αρχίσει να μου δίνει ποσοστά.  Στο θέμα μας. Κοιτούσα αυτές τις μέρες στα κανάλια. Ναι, δεν παίζω τον σοφιστικέ τυπάκο που σου λέει με ύφος μπλαζεδιάρικο "Δεν έχω τηλεόραση εγώ!", έχω, δύο, ζωή νά ‘χουνε, και, ναι, βλέπω. Τί έλεγα; Α, ναι. Έβλεπα, που λες, κάτι πολιτικές συζητήσεις, ένα πάνελ με επαγγελματίες αργόσχολους κυνηγούς καρέκλας, ευέλπιδες μποξέρ, αυτόκλητους μεσσίες, θαυμαστές του Πρίσλεϋ (..ουπς, πάλιωσε αυτό, πρέπει να το αλλάξω) θαυμαστές του Μπίμπερ (..είπαμε, όχι κι έτσι, ιεροσυλία) θαυ

Η πολιτική δομή της "κοινωνικής απουσίας".

Εικόνα
El Greco: Opening of the Fifth Seal Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε εποχή έχει τη δική της ουσιαστική καινοτομία απέναντι στον άνθρωπο. Κι ας το δούμε καταχρηστικά με τίτλους. Ο 18ος αιώνας προσπάθησε να δώσει σάρκα και οστά στον Ανθρωπισμό. Ο 19ος ζήτησε την κοινωνική δικαιοσύνη στα μέτρα της ανθρώπινης αξίας. Ο 20ος απαίτησε το κράτος πρόνοιας στα μέτρα της ηθικής. Ο 21ος;.. Ο 21ος, προς το παρόν, θέλει ως μόνη αναγνώριση την αξία των αγορών πάνω στη ζυγαριά των ανθρώπινων βραχιόνων. Οι βραχίονες αυτοί παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη φθορά της κοινωνικής αποσάθρωσης σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας. Ένα κοινωνικοπολιτικό break - down , με την ανθρώπινη υπόσταση σε υλική και ψυχολογική υπερεκταμίευση. Η ιδιωτική ζωή θυσιάστηκε στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας . Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θυσιάστηκε στον βωμό της «επιβίωσης» των αγορών. Και ο πολιτισμός προσαρμόστηκε στην «οικονομική δυνατότητα». Το αντίδοτο που επινοήθηκε: Σπασμωδικές λαϊκές εξεγέρσεις απέναντι σε