Η πολιτική δομή της "κοινωνικής απουσίας".


El Greco: Opening of the Fifth Seal
Είναι χαρακτηριστικό πως κάθε εποχή έχει τη δική της ουσιαστική καινοτομία απέναντι στον άνθρωπο. Κι ας το δούμε καταχρηστικά με τίτλους. Ο 18ος αιώνας προσπάθησε να δώσει σάρκα και οστά στον Ανθρωπισμό. Ο 19ος ζήτησε την κοινωνική δικαιοσύνη στα μέτρα της ανθρώπινης αξίας. Ο 20ος απαίτησε το κράτος πρόνοιας στα μέτρα της ηθικής. Ο 21ος;.. Ο 21ος, προς το παρόν, θέλει ως μόνη αναγνώριση την αξία των αγορών πάνω στη ζυγαριά των ανθρώπινων βραχιόνων. Οι βραχίονες αυτοί παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη φθορά της κοινωνικής αποσάθρωσης σε ολόκληρη την περίοδο της μεταπολεμικής ιστορίας. Ένα κοινωνικοπολιτικό break-down, με την ανθρώπινη υπόσταση σε υλική και ψυχολογική υπερεκταμίευση.
Η ιδιωτική ζωή θυσιάστηκε στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θυσιάστηκε στον βωμό της «επιβίωσης» των αγορών. Και ο πολιτισμός προσαρμόστηκε στην «οικονομική δυνατότητα».
Το αντίδοτο που επινοήθηκε: Σπασμωδικές λαϊκές εξεγέρσεις απέναντι σε τυραννίσκους, οι οποίες κρατούν απασχολημένη την κοινή γνώμη και ενεργή την εκτόνωση των ανανεωτικών απαιτήσεων. Στοχοποιημένα δείγματα δικαιοσύνης, προς εκτόνωση της κοινωνικής αγανάκτησης και του αιτήματος δικαιοσύνης. Κι όμως, τί αλλάζει;
Η πραγματική κατάσταση της πολιτικής αποσύνθεσης φτάνει στα όρια του κραυγαλέου, αλλά κανείς δεν έχει μάτια να δει. Μια πολιτική απελπισία, φωνές εκείνων που δεν ακούν κι εκείνων που δεν ακούγονται· αφορμές που χάνουν τους στόχους. Διασπάσεις. Μονότονες απολογίες χωρίς αντίκρισμα. Εξιλαστήρια θύματα στην τέχνη του αποπροσανατολισμού. Η παράφραση της οικονομίας της «κοινωνικής ενσωμάτωσης» και αποδόμηση του κοινωνικού ιστού.

Λίγες μέρες μετά την προκήρυξη των εκλογών στην Ελλάδα, και κανείς δεν έχει μια καθαρή και σίγουρη εικόνα για το αν αυτό που έρχεται είναι η πραγματική απόπειρα της πολιτικής εκδήλωσης της κοινωνίας, ή αν πρόκειται για μία σκηνοθετημένη από έναν πασίγνωστο «κανέναν» εκτονωτική φάρσα.
Είναι το μόνο απόλυτο δίπολο: Είμαστε μπροστά σε ένα ανάπηρο πολιτικό σώμα, το οποίο παραπαίει ανίκανο να αναλάβει το «ηθικό βάρος» της συμμετοχής του στη δημόσια κοινωνική σφαίρα, ή έχουμε να κάνουμε με την ανανεωτική κίνηση συμμετοχής της κοινωνίας στη διαμόρφωση της πολιτικής (και όχι μόνο) ιστορίας ενός τόπου;

Ο μόνος στόχος που θα μπορούσε να τεθεί, είναι η επιστροφή στο κοινωνικό κράτος μέσα από την επανίδρυσή του στα μέτρα της κοινωνικής ταυτότητας, και όχι στα πλαίσια των ορίων μιας προϋπολογισμένης «εξοικονόμησης» μέσα από «κοινωνικούς ακρωτηριασμούς».
Αλλά το θέμα είναι: Ποιός βλέπει στις μέρες μας τους στόχους; 

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Του Έλληνα ο ..τρίκυκλος

Το déjà vu του χρυσόψαρου