Του Έλληνα ο ..τρίκυκλος
Παραδόξως, τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να προσπερνάω θέματα στην πλάκα. Έχω ένα συγγενή στενό, πολύ, που κάποτε μου έλεγε: "Κάνε λιγάκι τον μαλάκα για κάποια πράγματα, άσ’ το να πέσει κάτω!". Και πάντα απαντούσα, παραφράζοντας ένα γνωστό τραγούδι: "Δεν είναι ..καλημέρα.". Και πέρασε ο καιρός, και άρχισα να στέλνω στον διάολο καταστάσεις και πρόσωπα που άρχισαν να με κουράζουν. Το έκανα σε τέτοιο σημείο, που μάλλον ο διάολος τώρα τελευταία πρέπει να έχει αρχίσει να μου δίνει ποσοστά. Στο θέμα μας. Κοιτούσα αυτές τις μέρες στα κανάλια. Ναι, δεν παίζω τον σοφιστικέ τυπάκο που σου λέει με ύφος μπλαζεδιάρικο "Δεν έχω τηλεόραση εγώ!", έχω, δύο, ζωή νά ‘χουνε, και, ναι, βλέπω. Τί έλεγα; Α, ναι. Έβλεπα, που λες, κάτι πολιτικές συζητήσεις, ένα πάνελ με επαγγελματίες αργόσχολους κυνηγούς καρέκλας, ευέλπιδες μποξέρ, αυτόκλητους μεσσίες, θαυμαστές του Πρίσλεϋ (..ουπς, πάλιωσε αυτό, πρέπει να το αλλάξω) θαυμαστές του Μπίμπερ (..είπαμε, όχι κι έτσι, ιεροσυλία) θαυ