Του Έλληνα ο ..τρίκυκλος

Παραδόξως, τώρα τελευταία, έχω αρχίσει να προσπερνάω θέματα στην πλάκα. Έχω ένα συγγενή στενό, πολύ, που κάποτε μου έλεγε: "Κάνε λιγάκι τον μαλάκα για κάποια πράγματα, άσ’ το να πέσει κάτω!". Και πάντα απαντούσα, παραφράζοντας ένα γνωστό τραγούδι: "Δεν είναι ..καλημέρα.". Και πέρασε ο καιρός, και άρχισα να στέλνω στον διάολο καταστάσεις και πρόσωπα που άρχισαν να με κουράζουν. Το έκανα σε τέτοιο σημείο, που μάλλον ο διάολος τώρα τελευταία πρέπει να έχει αρχίσει να μου δίνει ποσοστά. 

Στο θέμα μας. Κοιτούσα αυτές τις μέρες στα κανάλια. Ναι, δεν παίζω τον σοφιστικέ τυπάκο που σου λέει με ύφος μπλαζεδιάρικο "Δεν έχω τηλεόραση εγώ!", έχω, δύο, ζωή νά ‘χουνε, και, ναι, βλέπω. Τί έλεγα; Α, ναι. Έβλεπα, που λες, κάτι πολιτικές συζητήσεις, ένα πάνελ με επαγγελματίες αργόσχολους κυνηγούς καρέκλας, ευέλπιδες μποξέρ, αυτόκλητους μεσσίες, θαυμαστές του Πρίσλεϋ (..ουπς, πάλιωσε αυτό, πρέπει να το αλλάξω) θαυμαστές του Μπίμπερ (..είπαμε, όχι κι έτσι, ιεροσυλία) θαυμαστές του Βοναπάρτη (ναι, σταθερή αξία), και γλύφτ... ε, δημοσιόγραφους (ο τόνος στο ό, έτσι ακούγεται καλύτερα), να συζητούν (έλα τώρα, υπερβολές) επί παντός πολιτικού επιστητού.

Η "φτωχή πλην τίμια Ελλάς", η "πλούσια πλην φτωχή μα τίμια Ελλάς", η "εν δυνάμει πλούσια, μα νυν φτωχή πλην τίμια Ελλάς"... Το "τίμια" παρέμενε στη θέση της και με ανησυχούσε. Ναι, φίλε πολιτευτή, "η γη γυρίζει", αλλά όχι γύρω από σένα. Έχει μια μικρή διαφορά: 149.597.870.691 (σύν - πλην 30) μέτρα. Αυτό το "τίμια" μου καθόταν στον λαιμό. Είπα να αλλάξω κανάλι (οκ, ψέματα. Είπα να πετάξω την τηλεόραση από το μπαλκόνι.), αλλά είπα, άσ’ το να δω πού θα το πάνε. Σε κούρασα, ε; Κι εγώ κουράστηκα. Κατέληξαν, που λες, να μιλάνε για την εθνική ενότητα εν όψει Euro. 

Γιατί σου τα λέω όλα αυτά τώρα, θα μου πεις. Ναι, σου τα λέω, γιατί έχουν ακριβώς την ίδια δομή με τον πολιτικό λόγο των τελευταίων ημερών: Ένας δήθεν νοικοκύρης κι ένας δήθεν μαστροχαλαστής.  Στο χωριό μου έλεγαν πως "αν ένα μπουλούκι δεν τραβάει, άλλαξε ηθοποιούς". Αυτό κάναμε. Αλλάξαμε ηθοποιούς, κάναμε ανασχηματισμό. Και το χειρότερο, φέραμε τους κομπάρσους να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο. 

Θα μου πεις, και πού ξέρεις αν ο κομπάρσος δεν είναι καλύτερος από τον προηγούμενο πρωταγωνιστή σου; Ναι, έχεις ένα δίκιο, δεν το ξέρεις. Μα λέει τα ίδια λόγια. Ξέρεις ήδη την πλοκή και το σενάριο, όσους αυτοσχεδιασμούς και να κάνει. Το μυστικό είναι λοιπόν στον σεναριογράφο. Μπορείς να τον αλλάξεις; Και μην πέσεις από τα σύννεφα, σεναριογράφος είσαι εσύ. Και δεν θέλω να φύγεις, θέλω να αλλάξεις μέσα σου. Μάθε να δουλεύεις καλά τις λέξεις. Το autocue δεν παίρνει ποτέ πρωτοβουλίες. Επαναλαμβάνει το κείμενο που του δίνεις.

Ξέρω, σου τη δίνουν οι συμβουλές. Άλλωστε, θα μου πεις, ποιός είσαι εσύ ρε φίλε, κι από πού θα μου το παίξεις δάσκαλος; Όχι, καλέ μου, δεν είχα τέτοια πρόθεση, να με συμπαθάς. Απλά έκανα το λάθος να δω τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια σου, και το αντίστροφο, το λογικό. 

Ας γράψουμε, λοιπόν, το καινούργιο σενάριο, κι ας τους βάλουμε να παίξουν πρίμα βίστα. Εκεί θα φανεί η αξία του ηθοποιού. 

Υ.Γ. Τώρα, για τους τραμπουκαραίους, τί μου ζητάς, δεν έχω να σου πω κάτι. Μυαλό έχεις! Δεν έχεις;..