Το déjà vu του χρυσόψαρου

Ας ξεκινήσουμε λίγο ανορθόδοξα. Έχει δεν έχει 2, 3 βδομάδες που ξαφνικά μου θύμισαν πως έχω κι ένα μπλογκ, παραπονεμένο μάλλον. (Αν ήμουν κανάλι, θα ήμουν τζαστ στην ώρα μου τέτοιον καιρό.) Κι έτσι είπα να βάλω μερικούς χαρακτήρες σε λέξεις, μερικές λέξεις σε προτάσεις, και μερικές προτάσεις σε κείμενο. (Ξέχασες τις παραγράφους!).

Α, ναι, ξέχασα να σας συστήσω: εντός παρενθέσεων, μια δεύτερη φωνή ενός εκνευριστικού σχολιαστή που, με όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες, δεν βρήκε τί καλύτερο να κάνει και κρύφτηκε μέσα μου. Θα μου περάσει. (Ευχαριστώ.)

Έχει λίγο καιρό που την βρίσκω, γελάω με την ψυχή μου, με τους καταστροφοσεναριολόγους. Είναι μια άγρια φυλή που έχει ξεπηδήσει από τα βάθη της Χαϊβάνας. (Τροπικό δάσος είναι αυτό, που το κατοικούν μονάχα πάντα. Και ως γνωστό τα πάντα… Οκ, μπορεί να μας διαβάσει και κανένας ανήλικος, ποτέ δεν ξέρεις!) Μεγάλη ιδέα έχεις για το μπλογκ μου! Τέλος πάντων. 

Τώρα, αυτό το «καταστροφοσεναριολόγος» βγαίνει σε ποικιλία μεγεθών και διαβαθμίσεων, από τον περιπτερά της γειτονιάς μέχρι και σε xxx-υπουργό. Η μόνη διαφορά είναι πού θα τον πετύχεις (Μην πάει εκεί το μυαλό σου· πού θα τον δεις, εννοώ!). Από τα δέκα βήματα από την πόρτα στου, μέχρι και πάνω στο γραφείο σου στα πίξελς της οθόνης σου. 

Δεν ξέρω γιατί με εκνευρίζουν τόσο, ίσως λίγο λιγότερο από τους ηλίθιους ξερόλες, αν και δεν απέχουν πολύ. Αυτοί έχουν πλέον αποκτήσει και μάστερ ειδίκευσης στη σεναριολογία της καταστροφής. (Έχει ένα κύρος, όπως και να το κάνουμε.)

Ένας λαός με μνήμη χρυσόψαρου, αντιδρά μόνο με το ένστικτο ακούγοντας σενάρια. Κάθε είδους σενάρια. Οπλίζεται με αιχμηρές άκρες και ορμάει από τον φόβο του σε χαλασμένους ανεμόμυλους, καβάλα στις πετρούλες του ενιδρύου του που κατρακυλάν μαζί του. 

Έπρεπε να σου το έχω ήδη πει. Δεν τα μπορώ τα χρυσόψαρα. Η βλακεία τους κρατάει για 5 δευτερόλεπτα και έπειτα, χωρίς καμμία επίγνωση, την επαναλαμβάνουν. (Κάτι μου θυμίζει αυτό.)

Μόνο ένα πράγμα σώζει τα χρυσόψαρα, το σκηνικό της γυάλας τους. Αν τους αλλάζεις συνέχεια σκηνικό, δεν θα κάνουν τα ίδια λάθη. Δεν θα μπορούν να κάνουν τα ίδια λάθη. Νέες συνθήκες - νέα πάθη. Θα προσπαθήσουν, λες, να καταλάβουν την αλλαγή; Μάταιο. Δεν θυμούνται καν πώς ήταν το προηγούμενο στάτους τους (και δεν εννοώ του φέησμπουκ), ζουν σε ένα συνεχές «τέρμινους ποστ κβεμ» της Οδύσσειάς τους. (Λατινικά με ελληνικούς χαρακτήρες; Ναι.)

Χρυσόψαρο κι εγώ (κι εσύ) δεν θυμάμαι πια τί ήθελα να σου πω και γιατί. Θα το ζήσω και αύριο, μα δεν θα το θυμάμαι. 

Να προσέχεις και, πού και πού, να σηκώνεις εκείνο το πανό που λέει «Αλλαγή νερού». Το έχεις μπροστά σου, για να μη χρειάζεται να θυμάσαι. (Θυμάσαι;)