Το déjà vu του χρυσόψαρου
Ας ξεκινήσουμε λίγο ανορθόδοξα. Έχει δεν έχει 2, 3 βδομάδες που ξαφνικά μου θύμισαν πως έχω κι ένα μπλογκ, παραπονεμένο μάλλον. (Αν ήμουν κανάλι, θα ήμουν τζαστ στην ώρα μου τέτοιον καιρό.) Κι έτσι είπα να βάλω μερικούς χαρακτήρες σε λέξεις, μερικές λέξεις σε προτάσεις, και μερικές προτάσεις σε κείμενο. (Ξέχασες τις παραγράφους!). Α, ναι, ξέχασα να σας συστήσω: εντός παρενθέσεων, μια δεύτερη φωνή ενός εκνευριστικού σχολιαστή που, με όσα γίνονται τις τελευταίες μέρες, δεν βρήκε τί καλύτερο να κάνει και κρύφτηκε μέσα μου. Θα μου περάσει. (Ευχαριστώ.) Έχει λίγο καιρό που την βρίσκω, γελάω με την ψυχή μου, με τους καταστροφοσεναριολόγους. Είναι μια άγρια φυλή που έχει ξεπηδήσει από τα βάθη της Χαϊβάνας. (Τροπικό δάσος είναι αυτό, που το κατοικούν μονάχα πάντα. Και ως γνωστό τα πάντα… Οκ, μπορεί να μας διαβάσει και κανένας ανήλικος, ποτέ δεν ξέρεις!) Μεγάλη ιδέα έχεις για το μπλογκ μου! Τέλος πάντων. Τώρα, αυτό το «καταστροφοσεναριολόγος» βγαίνει σε ποικιλία μεγεθών και διαβαθ
